Италијанците не се навикнати нивните премиери да се задржат на позицијата подолго време, но многумина се надеваат дека Марио Драги ќе се покаже како исклучок. Тоа е затоа што поранешниот шеф на Европската централна банка ѝ донесе стабилна рака на државната политика во Рим, одржувајќи ја земјата на рамномерен ритам додека се обидува да излезе од пандемијата додека ги скратува едрата со серија економски реформи. – пишува Политико
Не усогласен со ниту една партија, Драги управува со Италија како технократ. Уште од Брегзит, на Европската унија и недостига трет играч кој ќе им се спротивстави на Париз и Берлин. Со Драги, Италија има лидер кој може да ја вовлече земјата во срцето на европските работи – исто како што заминувањето на германската канцеларка Ангела Меркел отвора простор за него како де факто лидер на ЕУ, во најмала рака, за економските прашања. Тоа ќе биде особено вистина ако Драги може да зацврсти работен сојуз со францускиот претседател Емануел Макрон и наследникот на Меркел, Олаф Шолц, создавајќи центристичко трио што би можело драматично да го промени начинот на кој Европа функционира.
На Драги неволјата не му е туѓа. Во тинејџерските години ги изгубил двајцата родители, принудувајќи го рано да се прилагоди на зрелост. После тоа следуваат неговите студии на МИТ како економист и ангажманот во Светска банка. Тој потоа работеше во италијанската благајничка трезор, па во Голдман Сакс, Банката на Италија и ЕЦБ. Неприкажан, академски настроен 74-годишник, тој е најпознат по стабилизирањето на финансиските пазари како претседател на ЕЦБ во 2012 година, со изјавата дека ќе стори „се што е потребно“ за да го спаси еврото. Верен на неговиот збор, еврото опстои за време на финансиската криза и должничката криза.
Сега Драги е под притисок повторно да испорача. Италија е примател на најголемата транша од фондот за обновување на Европската комисија „NextGenerationEU“. На пат е да добие грантови и заеми од 191,5 милијарди евра во замена за спроведување на низа реформи за кои Брисел се надева дека ќе ја стават земјата на пат кон раст. Ако Драги може да даде резултати онаму каде што пропаднаа толку многу премиери, тој би можел да биде запаметен како оној кој конечно го најде рецептот да ја извлече земјата од повеќе од 20 години економска замреност. Исто толку важно, тој со тоа ќе ја докаже правилноста на одлуката на ЕУ да издаде заеднички долг за да им помогне на земјите да се опорават од кризата со коронавирус.
Неговиот успех во никој случај не е загарантиран. Улогата на Драги како политички аутсајдер неповолна положба. Без своја политичка групација, тој стои надвор од големите европски политички семејства и е исклучен од нивните достигнувања пред самитот. „Тој е фантастичен генерал, но генерал без војници“, рече дипломат на ЕУ во Брисел. Неговите први месеци на функцијата премиер, исто така, ја разоткрија наивноста кога станува збор за управувањето со геополитиката. Му требаа месеци да ја поправи расправијата со непослушниот турски претседател Реџеп Таип Ердоган, централна фигура во конфликтот во Либија, откако го нарече „диктатор“. Тој, исто така, се стави во средината на политиката на големите сили откако свика самит на Г20, само за на крај Кина и Русија да не ги испратат свои лидери.
Потоа, тука е фактот што и на него му истекува времето. Италија ќе мора да одржи општи избори до 2023 година, натпревар во кој Драги речиси сигурно нема да се кандидира. Во меѓувреме, италијанската крајна десница расте во анкетите, заканувајќи се дека ќе ја повлече својата агенда. Веднаш, неговото име беше објавено како можен кандидат за претседател, главно церемонијална улога која првенствено служи како гарант на политичката стабилност и уставниот поредок. Таа позиција, која има седумгодишен мандат, мора да се пополни во јануари. Што значи, италијанскиот парламент би можел да биде принуден да избере помеѓу Драги да ја води земјата во следните неколку месеци или да ја води како претседател до крајот на деценијата.
