„Вештачката држава Скопје, на нашите северни граници, беше создадена во 20 век за промовирање на меѓународните интереси во поширокиот балкански регион. Овие луѓе, и покрај тоа што се слаби (бројно, економски, културно, итн.), ги откриваат неверојатно неразумните барања против нашата национална историја и нашиот територијален интегритет“, се вели во една статија во Катимерини напишана од Митрополитот Серафим од Пиреус.
Статијата на Серафим гласи:
„Татковината како значење и содржина како место на живеење на еден народ, со посебни карактеристики, јазик, историја и традиции, не е воздигната од Црквата. Наместо тоа, тоа е вредност, која наоѓа место во Божјото елоквентно слово.
Христос плаче за Ерусалим, главниот град на татковината на неговиот татко, изразувајќи ја својата загриженост за дезинтеграцијата на нејзините жители, чин што го покажува неговото патриотско чувство. Затоа Христос ја сакаше Својата голема татковина, зашто ние несмееме да сакаме и да ги сакаме нашите?
Особено, Грците се длабоко импресионирани од нашата љубов за љубовта кон нивната татковина и за слобода. Бездната и безвременска борба на нашите предци за слобода, но и националната химна, која е химна на Слободата, напишана од нашиот национален поет Дионисиј Соломос, ја покажуваат оваа љубов, која секако не се противи на универзалноста на Православието и нашата вера.
За жал, нејзината централна и главна геостратегиска позиција на границата, на раскрсницата на трите континенти, значеше дека сме опкружени со народи кои се за или под влијание на Евреите. За последните децении, завидливиот сосед на нашата земја се сомнева во нејзиниот територијален интегритет. Тоа е вештачката држава Скопје, на нашата северна граница, создадена во 20 век, за промовирање на меѓународните интереси на Балканот. Овие луѓе иако слаби (бројно, економски, културно, итн.), покажуваат неверојатно неразумни барања против нашата национална историја и нашиот територијален интегритет. Поради историската традиција, таа е узурпирана и нe научи, дека е илузија „брилијантното историско продолжение“.
Тоа е затоа што овој народ е словенски, кој е основан во VII век од н.е. во регионот на најлошата Античка Македонија. Презентирајќи го овој факт, без да го протолкува, тој се појавува како свој „македонски“, сопствен „македонски јазик“, за да се изгради „македонска нација“. Уште полошо, таа ја негува идеолошката идеологија, која има за цел „ослободување на териториите“, кои се под грчки суверенитет и во обединувањето на Македонија во нејзините археолошки територијални димензии под свој суверенитет.
Неговата неразумна националистичка пракса се враќа на локалната православна црква, која се наоѓа во рамките на географските граници на сегашната држава Скопје. Ова е охридска архиепископија, што произлезе од поделбата на трите најјужни провинции на Српската православна црква, односно Метрополис Скопје Злетово – Струмница, Ахридас-Витолија во октомври 1958 година, со основање во 1958 година, во соодветен дел на српскиот Патријарх. Меѓутоа, во 1967 година, како резултат на тоа, на вонредниот Синод на Српската православна црква во септември истата година, беше објавено дека водството на Славомакедонската црква е расколничко. Од тогаш, до денес, таа останува расколничка, бидејќи ниту една локална православна црква не ја признава.
