Не постои среќа без та га, ден без ноќ, успех без по раз, љубов без болк а… За среќа нема компромис, а истата ги следи само храбрите и искрени луѓе. Токму таква, храбра и искрена е и пејачката Елена Ристеска. Истрајна и упорна, лојална и ненаметлива, своја и различна. Постои повеќе од 16 години на музичката сцена и исто толку време е позиционирана на естрадниот врв, не само домашен туку и регионален. Се пласира неагресивно и ненаметливо, музичкиот пат го трасираше исклучиво со квалитет, па токму поради тоа и трае толку долго. А зад оние кои траат и успешно опстојуваат секогаш се крева прашина! Успесите бодат во очи, а тоа најдобро го докажува нејзината животна приказна која за прв пат ја сподели со јавноста и тоа во „Бекстејџ“. Разговорот наместо со сумирање на впечатоци и имперсии од годината што помина, почна со прашањето, дали е свесна дека веќе со години е главна мета на злите јазици на дежурните душебрижници и побаравме објаснување, односно што од напишано и кажаното досега за неа е вистина, а што лага…
Што и да зборуваат, не можат душата да ми ја зе мат. Што и да кажат, единствено чувство што ми предизвикуваат е сожалување бидејќи за да мра зиш некој мораш претходно да го сакаш. Во случајов не ми грешат на мене, му грешат на Бога, кажа Елена.
Оној кој су и за жал некогаш и зема… Смр тта на нејзиниот татко и после три години се уште боли.. Пред камерата на Бекстејџ се потсети на последните денови кои ги поминала со својот херој, како што го нарекува таа, но со солзи во очите зборуваше и за предвременото раѓање на нејзината внука Делфина и нес покојот кој што го чувствувала додека чекала вести во болница за нејзината состојба.
Кога ќе се осврнам кон минатото, единственото нешто што ме погодило биле тра гедиите кои што ми се случиле. Мојата внука се роди предвремено, се роди буквално во седмиот месец од бременоста кој беше доста риз ичен и за неа и за сестра ми, и само тоа може да ме погоди. Емотивна, да , се уште можам да бидам кр шлива, но само за најблиските и за неправд ите генерално што се случуваат во Македонија. Ќе ви направам уште една паралела, дали човек треба да се замара со малограѓанските муабети после онаа слика која што стои во мене, сликата на моите последни денови со мојот татко. Тоа беше херојот на мојот живот кој што всушност после тоа бараше сп ас во мене, детето кое што го научил да оди и да зборува… и гледате одеднаш во неговите последни денови еден ске лет кој се движи и не може да стаса до својот тоалет, раскажа Елена во „Бекстејџ’ со солзи во очите.
