Имам многу непријатна положба – да разговарам за луѓе и ситуации без да знам што е зад нив. Уште полошо – јас правам проценки, се потсмевам и дури ги судам. Претпоставувам дека многу луѓе го прават тоа. А не треба.
Кога ја прочитав оваа приказна, се сетив на сите такви случаи, и им се извинив на сите оние што беа погодени од мојот долг јазик. Тоа ме трогна и ме погоди во исто време. Секогаш ќе ја памтам.
Еве ја приказната…
Возрасен човек патувал со воз со неговиот 25.годишен син. Двајцатаа стоеле еден до друг во купето, тивко гледајќи низ прозорецот. Кога возот тргнал, младиот човек одеднаш почнал со радост да вика и извика со ентузијазам:
Тато, погледнете, дрвјата се движат назад!“
Таткото само се насмевнал и продолжил да го гледа пејзажот надвор.
Во истото купе патувала и една двојка. Двајцата брачни другари се погледнале еден со друг и бледо се насмеале, очигледно фрустрирани од детската реакција на младиот човек.
По некое време, младиот човек повторно живнал. Го отворил прозорецот и, уште повоодушевено, почнал да ги коментира пејзажите што поминувале зад стаклото на прозорецот:
„Тато, тато, погледнете! Облак оди заедно со нас! А ова е езеро!“
“Да, сине …”, нежно се насмевнал таткото.
Двојката продолжувала збунето да го набљудува тоа што се одигрувало во купето, а што, очигледно, постариот човек го сметал за потполно нормално.
По некое време почнало да врне. Момчето веднаш скокнало и мавтало со рацете низ отворен прозорец. И потоа, со неопислива радост, извикал:
„Тато, тоа е дожд! И тој ме допира! Дали ги гледате капките дожд?“
Сопатниците на таткото и синот веќе се чувствувале многу непријатно и одлучиле да проговорат:
„Извинете, но можеби треба да го одведете синот во некоја клиника и да побарате професионална помош.
„Само што се враќаме од клиника каде што мојот син беше подложен на сложена операција на очите. Денес е првиот ден во неговиот живот, во кој тој гледа…“, тивко одговорил постариот маж.
