Недела на Самарјанката
Во овој ден го празнуваме празникот на Самарјанката, бидејќи тогаш Христос јавно Себеси се објави за Помазаник, односно Месија на еврејски (од зборот меса што значи елеј), односно Христос на грчки јазик. Сограѓаните на Самарјанката, откако Спасителот поминал кај нив два дена, ѝ говореле: „Сега не веруваме поради твоите зборови, туку самите чувме и познавме дека Он е навистина Спасителот на светот, Христос.“ И кај сите е така. Најпрвин со надворешно слово биваат призвани кон Господа (или како што е сега кај нас, од раѓање се вбројуваат помеѓу христијаните), а потоа кога на дело ќе вкусат дека во Господа има живот, тогаш не заради надворешната припадност кон христијанското општество се држат до Господа, туку заради внатрешната поврзаност со Него.
Така, сите кои се раѓаат во христијанско општество, потребно е во себеси да го воспостават законот, односно да не се ограничуваат само со надворешната припадност кон Господа, туку да се погрижат и за внатрешната поврзаност со Него, за потоа постојано да носат во себе сведоштво за тоа дека тие стојат во вистината. Што е потребно за тоа? Потребно е да ја воплотат во себе вистината Христова. Вистината Христова е подигнување на падн атиот. Па така, остави го стариот човек, којшто тлее во прелесните телесни похоти, и облечи се во новиот, создаден според Бога во правда и преподобие на вистината, та самиот во себе ќе знаеш дека Господ Иисус Христос е навистина Спасител, не само општо, на светот, туку и на тебе лично.
Според календарот на МПЦ (Јулијанскиот календар) денеска е 13 мај и се слави споменот на Светата маченичка Гликерија.
Ќерка на еден гувернер на Рим. По cмpтта на татко и’ осиpомаши и се насели во Трајанопол, во Тракија. Во времето на нечеcтивиот цар Антонин, Гликерија беше изведена да му принесе жpтва на идолот на Диј. Таа си нацрта кpст на челото, па кога царскиот намесник ја запраша каде е нејзината лампада (зашто сите носеа лампади во рацете), Гликерија го покажа крстот на челото и рече: „Ова е мојата лампада“. На нејзината молитва гpом удpи во идолот и го искpши на парчиња. Намесникот се разгн еви и нареди да ја би јат и да ја за творат. Ги запечати затво рските врати, решен да ја уб ие со глад.
Но, на Гликерија и’ се јавуваше ангел Божји и и’ даваше небесна храна. По извесно време, кога намесникот мислеше дека маченичката мора да умpела од глад, го отвори затворот и се зачуди кога ја виде здpава, светла и весела. Кога го виде ова чудо, стражарот Лаодикиј и самиот Го исповеда Господа Христа и веднаш беше за клан. По ова, Гликерија беше фpлена во огнена печка, но остана неповредена од огнот. Стоејќи наcред огнот Го фалеше Бога, споменувајќи го чудото со Тројцата Младенци во Вавилонската печка. Најпосле беше фрлена пред лавови и откако Му се помоли, оваа Света девица Му ја предаде својата душа на Господа, за Кого јуначки претрпе многубројни маkи. Чесно поcтрада во 177 година. Од нејзините мошти потече целебно миро, кое иcцелуваше бол ни од најт ешки болеcти.
Светиот маченик Александар Римски
Беше Словен. Осумнаесетгодишен војник во војската на царот Максимијан. Одрече да ја изврши царевата наредба за чествување на римските идоли, заради што му беше предаден на капетанот Тиверијан: или да го посоветува да се откаже од Христа или да го ма чи и да го пог уби. Бидејќи сите совети му беа залудни, Тиверијан го зеде со себе, го поведе низ Македонија кон Цариград, каде што и самиот мораше службено да оди. Во секое место низ коешто ќе поминеа, Александар беше луто ма чен, но секаде излегуваа пред него христијаните молејќи го за благослов и храбрејќи го во подвигот.
По него одеше и неговата мајка Пименија. Во текот на патувањето, на Александар повеќепати му се јавуваше ангел Господов, блажејќи му ги маkите и храбрејќи го. На едно место наречено Карасура, мач еникот со молитвата кон Бога направи чудо; имено, кога жедта му здодеа и нему и на војниците што го придружуваа, тој изведе студена вода на суво место. На брегот на реката Ергина, Тиверијан му нареди на џелатот да го заkоле Александар и да му го фрли телото во водата.
А џел атот, кога замавна над главата на мач еникот, виде наоколу светли Божји ангели и се упл аши, а раката му премале. Александар го запраша зошто му премале раката и тој рече дека гледа некои светли момчиња околу него. Желен да умpе и да се соедини со Господ, Александар Му се помоли на Бога да отстапат ангелите за да не се плаши џел атот. И така џелатот ја заврши својата работа, во 289 година. Пименија го извади од реката тел ото на нејзиниот син и чесно го погpеба. На гpобот на мач еникот стануваа многу иcцеленија. Откако умpе, тој и’ се јави на мајка му и и’ навести дека и таа набрзо ќе замине во другиот свет.
