Многу луѓе, на почетокот на годината, но и во текот на целата година, одат во цркви, џамии и храмови и се молат за покајание и простување на гревовите што ги направиле. Познатиот духовен учител Радханат Свами, го прашале што е неговото мислење за исповед и покајание. Неговиот одговор допре до нашите срца…
Во различни верски училишта, покајанието се практикува на различни начини: ние можеме да се мачиме за нешто што сме го сториле, можеме да се молиме за прошка за она што сме го направиле. Во нашата традиција на ваишнавизам, вистинското покајание значи да престанеме да правиме погрешна работа и да почнеме да работиме на вистинската работа. Зошто? Затоа што ако ние само молиме за прошка, но ние продолжуваме да ги правиме истите работи, нема многу корист од сето тоа. Доколку навистина разбереме дека она што го правиме не е добро, неопходно е да го промениме нашето срце, да го промениме начинот на кој живееме и да бараме луѓе кои можат да ни помогнат да ги смениме нашите вредности и да направиме вистински избор.
Постои аналогија дека во секое срце има две кучиња: добро куче и лошо куче. Доброто куче се смее и не повикува на животот на сочувство, простување, лојалност, искреност и љубов. Лошото куче нè повикува на живот полн со завист, гордост, алчност, себична страсна страст и гнев. Значи овие две кучиња се во нашите срца. Ова е природата на умот: Понекогаш чувствувате глас на добрината, а понекогаш и сакате одмазда и гнев, незадоволни, нервозни и депресивни. Овие две кучиња се борат во сите нас. Кој ќе победи? Ќе победи оној кој ќе одбереме да го храниме и му даваме сила, додека другиот, кого не сакаме да го нахраниме, ќе ослабне.
Бог не овластил ниту еден човек да ги простува гревовите што се направени против Него. Таквите гревови ги простува само тој лично. Библијата јасно ни кажува: „Ако ги признаеме своите гревови, Бог ќе ни ги прости и ќе нѐ исчисти од секаква неправедност, бидејќи е верен и праведен“. Но, пред кого треба да ги признаеме ваквите гревови?
Бидејќи единствено Бог може да ни прости, нему сме должни и да му ги признаеме. Како што видовме, така направил Давид. Но, на која основа би ни простил Бог? Библијата вели: „Покајте се и обратете се за да ви бидат избришани гревовите, за да дојдат времиња на закрепнување од лицето на Јехова“
Значи, дали ќе ни биде простено не зависи само од тоа дали сме увиделе дека сме згрешиле и сме го признале гревот туку и дали сме престанале да постапуваме погрешно. Ова обично е најтешкиот чекор. Но, не сме оставени без помош.
Сети се на зборовите на ученикот Јаков што ги спомнавме претходно: „Признавајте си ги гревовите еден на друг и молете се еден за друг, за да оздравите“. Откако го кажал тоа, Јаков додал: „Сесрдната молитва на праведникот има голема сила и може да направи многу добра“
„Праведникот“ може да е некој од „старешините од собранието“, кои Јаков ги спомнал во 14. стих. Тие имаат задача да им помагаат на оние што сакаат Бог да им прости. Ова во никој случај не значи дека старешините можат да простат нечиј грев или да ослободат некого од одговорност, зашто ниту еден човек не е овластен да му прости на оној што му згрешил на Бог.* Но, тие се духовно зрели луѓе и затоа можат да го укорат оној што згрешил, да му помогнат да го смени својот став, да ја согледа тежината на својот грев и потребата да се покае.
